هدف این تحقیق، تعیین ارتباط خودکارآمدی شغلی با عملکرد پژوهشی اساتید تربیت بدنی در دانشگاه های شهر تهران است. به این منظور، 116 استاد و مدرّس تربیت بدنی با میانگین سن 7/3±36 سال و سابقة تدریس 75/2±6/5 سال از دانشگاه های شهر تهران (11 دانشکده) در نیم سال دوم تحصیلی 1388- 89 انتخاب شدند و پرسشنامه های اطلاعات فردی و خودکارآمدی شغلی اساتید تربیت بدنی را تکمیل کردند. برای امتیازدهی فعالیت های پژوهشی از آیین نامة وزارت علوم، تحقیقات و فناوری برای ارتقای مرتبة اعضای هیئت علمی دانشگاه ها استفاده شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره در سطح 05/0≥p تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد عملکرد پژوهشی اساتید با باورهای خودکارآمدی آنان در تدریس تئوری (001/0≥p ,48/0=r)، پژوهش (001/0≥p ,73/0=r)، تدریس عملی (01/0≥p ,41/0=r) و خودکارآمدی شغلی (001/0≥p ,54/0=r) ارتباط معنیداری دارد. علاوه بر این، تحلیل رگرسیون نشان داد خودکارآمدی در تدریس تئوری (002/0=p ,386/0= β)، پژوهش (001/0>p ,401/0= β) و در تدریس عملی (037/0=p ,331/0= β) پیش بینیکننده های معنیدار عملکرد پژوهشی میباشند که 6/31 درصد از واریانس عملکرد پژوهشی را تبیین میکنند. یافته های این تحقیق پیشنهاد میکند که باورهای خودکارآمدی در قبال پژوهش، تدریس تئوری و تدریس عملی، به ترتیب، تعیین کننده های مهم عملکرد پژوهشی میباشند. این نتایج در راستای بهبود بهره وری پژوهشی اساتید تربیت بدنی قابل استفاده است.
