شفای‌دلها

قرآن کریم شفای دل‌ها و داروی دردهاست و لازمه بهره‌گیری از نسخه‌های کتاب هدایت روی آوردن به آن و عمل به دستورات نورانی‌اش می‌باشد.طالب بهبودی باید به طبیب مراجعه کند و نسخه درمانی بگیرد و دستورالعمل را بکار بندد تا بیماری مرتفع شود و تندرستی حاصل آید،اما اگر نسخه را مراعات نکند و به دلخواه خود عمل نماید،نه تنها شفایی در کار نیست که بیماری افزایش یافته و زیان و بدبختی بیشتر می‌شود.«و ننزّل من القرآن ما هو شفاء و رحمة للمؤمنین و لایزید الظّالمین الا خساراً؛آنچه از قرآن فرو فرستادیم شفا و رحمت برای مؤمنان است ولی ظالمان را جز زیان چیزی نیفزاید».(سوره اسراء، آیه 82)
همان گونه که جسم انسان دارای صحت و بیماری است،روح او نیز به امراضی مبتلا می‌شود که نیازمند دارو و درمان است.امراض قلبی و بیماری‌های روحی شامل انواع کفر و شرک،شک و شبهه،رذایل اخلاقی و اختلالات روانی است و قرآن کریم برای همه آنها راه درمان معرفی می‌کند.
قرآن مجید به واسطه حجت‌های قاطع و براهین ساطع خود،انواع شک و شبهه را در زمینه مسائل اعتقادی از بین می‌برد و با موعظه‌های روح بخش خویش بیماری‌ها را درمان می‌کند و با داستان‌ها و امثال پند آمیزش آفات فردی و اجتماعی را می‌زداید و با وعد و عید،انذار و تبشیر و احکام سازنده‌اش خارهای مسیر سعادت را زایل می‌کند و ریشه آفات و انحرافات را می‌خشکاند.
شفا بودن قرآن:یعنی انواع بیماری‌ها را از بین می‌برد و قلب را از جهل و شک پاک می‌کند و رحمت بودن آن بدین معناست که دل را با نور علم و یقین روشن می‌سازد.به عبارتی شفا بودن قرآن مرحله پاکسازی دل و تخلیه آن از بیماری‌ها و رذایل اخلاقی و رحمت بودن آن آراستن روح به کمالات انسانی و فضایل اخلاقی است،از این رو رحمت بعد از شفا و مترتب بر آن است.