اعمال حق شرط های موجود در کنوانسیون سازش نامه های بین المللی: تحلیل و نقد رویکرد ایران و پیشنهاد سیاست ترجیحی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
میانجیگری یا سازش، به عنوان یکی از قدیمی ترین و مهمترین راه های حل و فصل اختلافات، به دلیل فقدان حمایت اجرایی از سازش نامه به عنوان نتیجه روش حل اختلاف مذکور، نسبت به داوری و دادرسی، همیشه از اقبال کمتری برخوردار بوده است. سازمان ملل متحد با تصویب کنوانسیون راجع به سازش نامه های بین المللی حاصل از میانجیگری تلاش کرد که با رفع نقیصه فوق، گام مهمی را جهت ترویج این روش حل اختلاف بردارد. در کنوانسیون مذکور، دو حق شرط برای اعضا شناسایی شده است که در صورت اعمال آن، کنوانسیون برای اجرای سازش نامه های دولتی قابل استفاده نیست و اجرای کنوانسیون منوط به توافق طرفین دعوا می شود. ایران به عنوان یکی از امضاکنندگان کنوانسیون سازش، علاوه بر استفاده از دو حق شرط مصرح در معاهده مذکور، در زمان امضا، در جهت اعمال حق شرط های دیگر نیز تلاش کرده است. برای بررسی موضوعات فوق در مقاله حاضر از روش تحقیق بنیادی، توصیفی و تحلیلی استفاده شده است. در نهایت نویسندگان مقاله به این نتیجه رسیدند که از لحاظ حقوقی حق شرط های کنوانسیون سازش چندان منطقی به نظر نمی رسند و به طور قطع تا حدی از میزان تأثیر این معاهده خواهند کاست؛ اما در مقابل با توجه به ضرورت بیشتر تصویب کنوانسیون حاضر و اجماع کشورها، به نظر می رسد ذکر این حق شرط ها دارای مصلحت است. در این مقاله به قانونگذار ایرانی پیشنهاد شده است در زمان الحاق به کنوانسیون سازش، ضمن حذف کامل حق شرط های اعمالی در اعلامیه ایران، هیچ یک از حق شرط های مذکور در کنوانسیون را اعمال نکند زیرا با توجه به مقررات کنوانسیون، در هر زمانی امکان اعمال حق شرط ها وجود دارد و ایران می تواند بعداً با بررسی شرایط اعمال کنوانسیون از حق شرط ها استفاده کند.Exercising Reservations in Convention on International Settlement Agreements
As one of the oldest and most important dispute resolution methods, mediation or agreement has always been less successful than arbitration due to the lack of executive support for settlement agreements. By approving the Convention on International Settlement Agreements Resulting from Mediation, the United Nations sought to take an important step in promoting this dispute resolution method by eliminating the above-mentioned shortcoming. The convention recognizes two reservations for members; if they are applied, the convention cannot be used for implementing governmental settlement agreements, and implementing the convention depends on the agreement of the parties. Iran, as a signatory to the settlement agreement convention, in addition to exercising the two reservations in the settlement agreement, has also sought to enforce other reservations at the time of signing. A basic, descriptive, and analytical research method was used to examine the above issues, focusing on the legal analysis of the reservations in the Convention on International Settlement Agreements and Iran’s approach to the application of the reservations in the Convention on International Settlement Agreements. Finally, the present study concludes that from a legal point of view, the reservations in the convention do not seem very reasonable and will certainly reduce the effectiveness of the settlement agreement to some extent. However, given the greater need for ratification of the convention and the consensus of countries, it seems expedient to mention these reservations. In this paper, the Iranian legislature is advised not to exercise any of the reservations of the settlement agreement convention at the time of accession and completely remove the optional reservations mentioned in the Iran declaration. According to the convention’s provisions, it is possible to exercise the reservations at any time, and Iran can use reservations later after examining the application reservations of the convention.
تبلیغات
