مخالف پوشی در سینمای ایران: رویکردی پساساختارگرایانه (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
«مخالف پوشی» به معنای پوشیدن لباس مردانه از سوی زنان، یا لباس زنانه از سوی مردان از سال های ابتدایی اختراع سینما وارد روایت های سینمایی شد و همچنان نیز ادامه دارد. بر اساس آنچه تاکنون در مخالف پوشی مشاهده شده است، این کار با هدف دستیابی به امتیازات جنسیت دیگر و خدمت به پیشبرد درام، طبق خواست فرد مخالف پوش، انجام می پذیرد. در پژوهش حاضر، کارکرد مخالف پوشی در 18 فیلم سینمای ایران، از دهه 1330 تا کنون، بر اساس آرای پساساختارگرای فوکو و پسافمنیستی جودیت باتلر، که در کتاب معضل جنسیت آن ها را تشریح کرده، بررسی شده است. در چارچوب اندیشه فوکو، جنسیت «برساخته ای فرهنگی» تلقی می شود که گفتمان حاکم آن را شکل می دهد و با پایان یافتن اعتبار این گفتمان، تعاریف آن نیز می تواند تغییر کند. از سوی دیگر، باتلر (با تأیید نظر فوکو) جنسیت را نه یک ویژگی ذاتی، بلکه ایفای نقش هایی می داند که گفتمان حاکم از هر جنس انتظار دارد. بر اساس یافته های بررسی پیش رو، مردپوشی زنان در فیلم های ایرانی از سر درماندگی انجام می گیرد و فقط در صورت رسوایی است که راز از چهره زن مردپوش برگرفته می شود. حال آنکه زن پوشی، که اغلب حربه ای سودجویانه است، در اولین فرصت رها می شود و مرد زن پوش با بازگشتن به نقش مردانه خود، تقابل مرد/ زن را تحکیم می کند. هشت فیلمی که توجه اصلی این پژوهش بر آن ها متمرکز است، آثاری هستند که در آن ها قهرمان یا ضدقهرمانِ اثر دست به مخالف پوشی زده است؛ حال آنکه 10 اثرِ دیگر، که در آن ها مخالف پوشی نقشی فرعی دارند، موردِ مطالعه قرار گرفتند تا شرایطِ قیاس این دو نگاهِ متفاوت به مخالف پوشی فراهم شود.Cross-dressing in the Iranian cinema: A poststructuralist approach
"Cross-dressing" defined as the concept of wearing female dresses by men, and male dresses by women, entered the plots of movies from the early ages of the emergence of cinema, and has still survived. The reason for cross-dressing, according to what has already been witnessed, is to gain the merits of the opposite sex, as well as the progress of the drama by the cross-dressed person. In the current article, the function of cross-dressing has been studied in 18 films of the Iranian cinema, within the poststructuralist framework of Foucault, and the post-feminist approach of Judith Butler. The movies analysis shows that there are themes in which a man dresses like a woman, or a woman dresses like a man in order to prove something to other people, or to get rid of a miserable situation. Most of the considered films are comedies, and in most cases, the films have happy endings. Based on the research findings, cross-dressing of women in the Iranian films are done out of their frustration and despair, and their secret is revealed only when a disgrace takes place, whereas cross-dressing of men is usually carried out for their personal profits.
تبلیغات
