محمد قراری

یکی از ارکان اساسی توسعه یک کشور، بخش آموزش آن کشور است. این بخش از آن جهت دارای اهمیت فوق العاده است که هم ابزاری مهم برای توسعه بوده و هم یکی از اهداف توسعه محسوب می شود، در کشورهای مختلف، استقرار و فعالیت نظام های آموزشی به یک جریان عادی و مستند تبدیل شده است و هر ساله بخش عظیمی از منابع عادی در قالب بودجه های دولتی و هزینه های شخصی، در این راه صرف می شود. به لحاظ همین اهمیت آموزش که روزگاری یک مقوله مهجور در سیاست گذاری داخلی شناخته می شد، به تدریج در صحنه ملی و بین المللی به بحث اصلی سیاست گذاری تبدیل شده است. با پذیرش رو به افزایش آموزش و پرورش و آموزش عالی به عنوان عامل راهبردی در بهبود توسعه ملی، موضوع بررسی و تحلیل سیاست های آموزشی کشور از اهمیت بسیاری برخوردار می باشد. امری که، این مقاله تلاش دارد در حوزه سیاست گذاری عمومی به نقد و بررسی سیاست های آن پرداخته و راهکارهایی را برای بهبود کیفیت و کارایی در دو حوزه آموزش و پرورش و آموزش عالی ارائه نماید.

ارتباط از جمله پدیده هایی است که با همه جوانب زندگی انسان پیوند خورده است. ارتباطات از مهم ترین و پیچیده ترین رفتارهای انسانی است که روز به روز بر این پیچیدگی افزوده می شود. انسانها بخش مهمی از زندگی خود را در سازمان های رسمی و غیررسمی سپری می کنند که در آن ارتباطات جریان دارد. ارتباطات سازمانی امری انکارناپذیر است، زیرا مراحل انجام کار را ترغیب کرده و تبادل اطلاعات بین کارکنان رده های مختلف سازمانی را امکان پذیر می سازد. در این میان ارتباطات در سازمان های آموزشی به مراتب حساس تر و پیچیده تر هم می شود. هر چه شرایط بهتری برای جریان ارتباطی در سطح فردی، گروهی و سازمانی فراهم گردد شرایط برای آموزش موثرتر فراهم می گردد. در این مقاله از روش پژوهش توصیفی و برای جمع آوری اطلاعات از روش مطالعه میدانی و کتابخانه ای استفاده شده و بررسی نتایج از نوع تحلیلی می باشد. در مورد ارتباطات نظریه های متفاوتی بیان شده است که این نظریه ها می توانند به برقراری ارتباطات موثر در سازمان منجر شود. رهبران و مدیران آموزشی با شناخت ابعاد، فرایندها، الگوها، شبکه ها و رویکردهای ارتباطی می توانند کاراترین آنرا شناخته و در ساختار آموزش بکار گیرند تا نتایج خوبی بدست آورند.