پارسا بهمنی

مقدمه: هدف از این پژوهش طراحی مدل ساختاری رفتارهای پرخطر بر اساس سبک های پردازش هویت با میانجیگری فرسودگی تحصیلی در دانش آموزان متوسطه دوم بود. روش: در این پژوهش از طرح همبستگی و رگرسیون چند متغیره برای تبیین رابطه میان متغیرها بر اساس هدف پژوهش استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش شامل همه دانش آموزان دختر و پسران متوسطه دوم شهر شیراز در سال تحصیلی 1399-1400 بوده است. آزمودنی ها شامل 221 دانش آموز و ابزارهای تحقیق شامل مقیاس رفتارهای پرخطر نوجوانان ایرانی (IARS)، پرسشنامه فرسودگی تحصیلی مسلش (MBI) و پرسشنامه سبک های پردازش هویت (ISI 6G) بوده است. برای تحلیل آماری از روش تحلیل مسیر استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان دادند که این مدل به شکل معناداری می تواند رفتار پرخطر در نوجوانان متوسطه دوم را بر اساس سبک های پردازش هویت هنجاری و اجتنابی پیش بینی کند. همچنین سبک های پردازش هویت هنجاری و اطلاعاتی به صورت غیرمستقیم و با میانجیگری فرسودگی تحصیلی رفتارهای پرخطر را در این دانش آموزان پیش بینی می کنند. نتیجه گیری: با توجه به اهمیت پیشگیری از رفتارهای با پیامدهای طولانی و آسیب رسان نتایج این تحقیق می تواند در اختیار سیاست گذاران آموزشی کشور، آموزش و پرورش، مدارس و خانواده ها قرار بگیرد.

هدف از این پژوهش تبیین اثربخشی قصه درمانی بر کاهش پرخاشگری و افزایش مهارت های اجتماعی در کودکان پیش دبستانی بوده است. روش پژوهش، آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بوده که کودکانی که دارای بیش ترین نمره پرخاشگری و کم ترین نمره مهارت های اجتماعی بوده اند به صورت تصادفی انتخاب و در گروه های آزمایش و کنترل گمارش شدند. جامعه آماری در این پژوهش شامل همه کودکان پیش دبستان در مناطق 4 گانه آموزش و پرورش شهر شیراز در سال تحصیلی 95-96 می باشد. نمونه آماری از میان پیش دبستانی های شهرستان شیراز به صورت تصادفی –خوشه ای چند مرحله ای- انتخاب شد و سپس به صورت تصادفی 12 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه کنترل گمارش شدند. گردآوری داده ها از راه پرسش نامه پرخاشگری شهیم و پرسش نامه مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت صورت گرفت. پس از تجزیه و تحلیل داده ها، نتایج آزمون نشان دادند که قصه درمانی در گروه آزمایش باعث کاهش پرخاشگری در 3 بعد پرخاشگری رابطه ای، واکنشی - کلامی و جسمانی شده است. در ابعاد متغیر مهارت های اجتماعی، نتایج آزمون، نشان دهنده اثربخشی قصه درمانی در افزایش مهارت های اجتماعی، همکاری، مسئولیت پذیری، جرات ورزی و خودکنترلی بود. در بعد همدلی، تفاوتی معنادار مشاهده نشد.