قاسم بابایی زارچ

هدف: هدف این کاوش تجربه ها و شیوه های تدریس دبیران تربیت بدنی در دوران همه گیری کرونا بود. روش شناسی: روش این مطالعه کیفی- تحلیل محتوا بود. برای این منظور داده ها با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختار یافته و تا زمان اشباع نظری داده ها و با 10 دبیر تربیت بدنی در استان یزد که به صورت هدفمند انتخاب شده بودند، انجام گرفت. همه مصاحبه ها به صورت متن پیاده سازی و با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته های پژوهش در 4 بخش آسیب شناسی عدم توجه به درس تربیت بدنی، مشکلات و محدودیت های تدریس، راهکارهای استفاده شده برای تدریس و پیشنهادات برای بهبود وضعیت قرار داده شد. بحث: نتایج نشان داد به دلیل اینکه درس تربیت بدنی بارعملی بیشتری دارد تدریس به صورت مجازی و از راه دور با مشکلات زیاد و متنوعی در همه ابعاد همراه است و کیفیت و کارآمدی آموزش حضوری را ندارد. بنابراین ضروری است معلمان با راهکارها و راهنمایی های که به تفصیل در این پژوهش بحث شده است، کیفیت برگزاری کلاس تربیت بدنی را ارتقاء دهند.

هدف این مطالعه بررسی نگرش کودکان و نوجوانان، والدین و مربیان در خصوص ورزش و فعالیت بدنی بود. این مطالعه به روش کیفی با رویکرد تحلیل محتوا انجام گرفت. به این منظور داده ها با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختارمند با 12 ورزشکار کودک و نوجوان، هشت والد و پنج مربی در شهر اصفهان جمع آوری شد. همه مصاحبه ها ضبط و سپس به صورت متن پیاده سازی و با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی تجزیه وتحلیل شدند. یافته های پژوهش در دو طبقه انگیزش درونی و بیرونی قرار داده شدند. عوامل انگیزشی درونی شامل انگیزه های روانی و انگیزه نیاز به پیشرفت و عوامل انگیزشی بیرونی شامل انگیزه های فراغتی، بهزیستی و سلامتی، دریافت حمایت از سوی خانواده، مربی و محیط، انگیزه های بیرونی، انگیزه های اجتماعی، اثر رسانه و الگو، بهبود مهارت های زندگی، مشغول بودن و منحرف نشدن بود. با توجه به نتایج می توان گفت ورزشکاران نوجوان با اهداف مختلفی به ورزش روی می آورند که مهم ترین آنها انگیزه های روانی است. برای ترغیب بیشتر کودکان و نوجوانان به سمت ورزش به والدین و مربیان توصیه می شود این انگیزه ها را تقویت کنند.

پرخاشگری از جمله مسائل عمده و با اهمیتی است که در بسیاری از جوامع امروزی، بخصوص در بین جوامع جوان زمینه ساز مشکلات زیادی است،که باعث شده محققین همواره درصدد یافتن راه حل هایی جهت رفع این معضل فردی و اجتماعی باشند. یکی از این راه حل های عمده و بحث انگیز پرداختن به ورزش و فعالیت های ورزشی در جهت تعدیل پرخاشگری است. لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه پرخاشگری بین ورزشکاران رشته های ورزشی گروهی برخوردی، گروهی غیر برخوردی و غیر ورزشکاران است. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع علی- مقایسه ای است و برای انجام آن از بین پسران ورزشکار و غیر ورزشکار شهر یزد 120 نفر به عنوان آزمودنی به صورت تصادفی انتخاب شدند. در این تحقیق از پرسشنامه های دموگرافیک و پرخاشگری باس و پری (1992) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و همچنین از آزمون های آمار استنباطی نظیر آزمون نیکویی برازش( k-s ) و آزمون آنوای یکطرفه استفاده شد. نتایج نشان داد که غیر ورزشکاران به طور معناداری از ورزشکاران رشته های ورزشی گروهی (برخوردی و غیر برخوردی) پرخاشگر ترند و همچنین تفاوت معناداری در پرخاشگری بین ورزشکاران رشته های ورزشی گروهی برخوردی و غیر برخوردی وجود ندارد.