فریبا کلانتری

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه درگیری تحصیلی و خودگردانی تحصیلی با مهارت های حل مسأله دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر رامهرمز بود. طرح پژوهش در این تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی کاننی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر رامهرمز در سال تحصیلی 98-97 به تعداد 1358 نفر بودند، که با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای210 نفر دانش آموز دختر انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه های درگیری تحصیلی ریو و تیسنگ (2013)، خودگردانی تحصیلی ریان و کانل (1989) و مهارت های حل مسأله هپنر و پترسون (1982) جمع آوری شدند. جهت تحلیل و آزمون فرضیه ها از ضریب همبستگی کاننی استفاده شد. یافته ها نشان دادند بین مؤلفه های درگیری تحصیلی (درگیری رفتاری، عاطفی، شناختی، عاملی) با مؤلفه های مهارت های حل مسأله (مهارت اعتماد به خود در حل مسأله، شیوه اجنتاب- نزدیکی به مسأله، کنترل شخصی در حل مسأله) دانش آموزان دختر رابطه معنادار بود و بین خودگردانی تحصیلی (سبک تنظیمی، سبک تنظیم درون فکنی) با مهارت های حل مسأله (اعتماد به خود در حل مسأله، شیوه اجتناب- نزدیکی به مسأله و کنترل شخصی) دانش آموزان رابطه منفی معناداری وجود داشت و بین سبک های تنظیم همانند سازی شده و درونی با مهارت های حل مسأله دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری وجود داشت. هم چنین آزمون های معنی داری ابعاد برای تحلیل روابط کاننی نشان دادند، بعد اول معنی دار و دارای همبستگی کاننی بالایی بود. بنابراین قوی ترین رابطه را بعد اول کاننی یعنی متغیر مهارت اعتماد به خود در حل مسأله از متغیرهای مجموعه اول (وابسته) و درگیری عاطفی از متغیرهای مجموعه دوم (مستقل) داشت.

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ویژگی های شخصیتی ، سبک اسنادی و تمایزیافتگی خود با پیمان شکنی زناشویی از طریق میانجیگری باورهای غیر منطقی انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش را دانشجویان زن و مرد متأهل دانشگاه آزاد اسلامی رامهرمز تشکیل دادند که تعداد 230 نفر از آنها براساس نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه پیمان شکنی زناشویی (دریگوتاس، 1999) ، پرسشنامه شخصیتی نئو (مک کری و کاستا، 1985)، پرسشنامه سبک اسنادی( پترسون، 1984)، پرسشنامه تمایز یافتگی خود( اسکورون، 1998) و پرسشنامه باورهای غیرمنطقی (جونز، 1968)استفاده گردید. نتایج حاصل از الگوسازی معادلات ساختاری نشان داد که روان رنجوری و توافق اثر مثبت مستقیم و برون گرایی، وجدانی بودن، سبک اسنادی و تمایزیافتگی اثر منفی مستقیم بر پیمان شکنی زناشویی داشتند ولی گشودگی اثر منفی معناداری بر پیمان شکنی زناشویی نداشت. هم چنین نتایج تحلیل بوت استراپ نشان داد که روان رنجورخویی اثر مثبت غیرمستقیم و برون گرایی، گشودگی، توافق پذیری، وجدانی بودن، سبک اسنادی و تمایزیافتگی خود از طریق باورهای غیرمنطقی بر پیمان شکنی زناشویی اثر منفی غیر مستقیم داشتند. بر اساس یافته های به دست آمده ویژگی های شخصیتی، سبک اسنادی، تمایزیافتگی خود و نیز باورهای غیرمنطقی از قابلیت پیش بینی کنندگی پیمان شکنی زناشویی برخوردار می باشند. بنابراین در نظر گرفتن این عوامل در مشاوره ها و آموزش های پیش از ازدواج می تواند اثر بخش باشد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه اضطراب اجتماعی، ترس از ارزیابی منفی، تاب آوری و امید به زندگی زنان نابارور با زنان بارور بود. نمونه آماری شامل 300 نفر که شامل 150 زن بارور و 150 نفر زن نابارور به روش نمونه گیری هدفمند از زنان نابارور مراجعه کننده به مراکز درمانی و مطب های خصوصی شهر رامشیر انتخاب شدند.روش پژوهش از نوع علی -مقایسه ای و ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش مقیاس اضطراب اجتماعی لیبویتس (1987)، فرم کوتاه پرسشنامه ترس از ارزیابی منفی لری (1983)، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون و پرسش نامه امید به زندگی اشنایدر و همکاران (1991) بود. به منظور تحلیل داده ها از تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین اضطراب اجتماعی زنان بارور و نابارور تفاوت معناداری وجود نداشت اما ترس از ارزیابی منفی در زنان نابارور نسبت به زنان بارور بیشتر و تاب آوری زنان نابارور کمتر بود در حالی که امید به زندگی زنان نابارور بیشتر بود. بنابراین پیشنهاد می شود که در کنار درمان های پزشکی از خدمات روانشناختی جهت کاهش مشکلات روانشناختی همآیند با ناباروری و نیز حفظ و تقویت امیدواری و تاب آوری در زنان نابارور استفاده گردد.

هدف از پژوهش حاضر مطالعه ی تأثیر روش درمانی عقلانی- هیجانی رفتاری بر نمایه توده بدن، خودکارآمدی وزن و تصویر بدن در وجوانان دختر 18-14 سال دارای اضافه وزن شهر اهواز بود. بدین منظور با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و از طریق فراخوان عمومی و پس از ارزیابی های اولیه و تشخیص داشتن اضافه وزن توسط متخصص تغذیه 36 نفر انتخاب و در سه گروه آزمایش، پلاسیبو و فهرست انتظار به صورت تصادفی قرار گرفتند. گروه آزمایش در 12 جلسه 90 دقیقه ای شرکت کردند و علاوه بر دریافت برنامه رژیم غذایی و وزن کشی هفتگی، مداخله ی روان شناختی نیز دریافت کردند. گروه پلاسیبو به تعداد جلسات گروه آزمایش در جلسات جداگانه شرکت کردند و علاوه بر دریافت برنامه رژیم غذایی و وزن کشی هفتگی، هر هفته نیز گزارش فرم های پایش خود را ارائه می دادند. اما گروه فهرست انتظار هیچ گونه پایش و مداخله ای دریافت نکردند. هر سه گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پرسشنامه های مربوط به متغیرهای پژوهش را تکمیل کردند. تحلیل داده ها با روش تجزیه وتحلیل کوواریانس در سطح معنی داری (05/0p<) نشان داد که در مرحله پس آزمون از نظر نمایه توده بدن بین گروه آزمایش و پلاسیبو با فهرست انتظار تفاوت معنی دار بود، اما بین گروه آزمایش و پلاسیبو در مرحله پس آزمون تفاوت معنی دار نبود. ولی در مرحله پیگیری تفاوت معنی دار بود. یعنی این که هر دو گروه در مرحله پس آزمون کاهش وزن داشتند ولی در مرحله پیگیری دو ماه و نیم گروه آزمایش وزن کاهش یافته خود را حفظ نمودند در حالی که گروه پلاسیبو بازگشت وزن داشتند. همچنین نتایج نشان داد که این درمان منجر به افزایش خودکارآمدی وزن و کاهش نارضایتی از تصویر بدن در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون و پیگیری گردید.